ชายคนหนึ่งมีสวนดอกไม้แสนสวย เขาเอาใจใส่ดูแลดอกไม้ของเขาให้เติบโต
เพื่อที่จะนำเข้าไปขายในเมืองและก็เป็นดั่งเช่นทุกวัน
เขานำดอกไม้ใส่รถเข็นออกไปเร่ขายในเมือง ระหว่างทางกลับ
ขบวนเสด็จของเจ้าหญิงจากต่างเมืองได้ผ่านชายคนนี้ไป
เจ้าหญิงหยุดดูและชื่นชมกับบรรดาดอกไม้ในรถเข็นของเขา
ชายคนนี้เองก็เช่นกัน ..เขาชื่นชมในความงามของเจ้าหญิง
และหวังจะมอบดอกไม้ที่เขาตั้งใจดูแลนี้ให้นาง
ถึงแม้ดอกไม้ในกระถางจะช้ำและเหี่ยวเฉาบ้างแล้ว
แต่เจ้าหญิงมิได้รังเกียจแต่กลับขอดอกไม้เหล่านั้นกลับไป
ชายหนุ่มมอบให้อย่างไม่ลังเลและเอ่ยปากชักชวนนาง
ไปยังสวนดอกไม้ของเขา เขายังมีดอกไม้อีกมากที่ต้องการจะให้นางได้เห็น
เจ้าหญิงรับคำและให้สัญญาว่าสักวันนึงจะได้ไปชมดอกไม้ของเขา
หลังจากวันนั้น ชายหนุ่มทุ่มเทให้กับการปลูกดอกไม้ในสวนของเขา
ทุกๆวันเขาจะเล่าเรื่องของนางให้เหล่าดอกไม้ได้ฟัง
ชายหนุ่มได้แต่เฝ้ารอเพื่อรอการมาของเจ้าหญิง ดอกไม้ก็เช่นกัน
เวลาผ่านไปนานเป็นวัน เป็นเดือน เป็นปี.....
..ไม่มีแม้เสียงรถม้าหรือเสียงทหารในขบวนเสด็จใดผ่านมา
ชายหนุ่มตัดสินใจเลือกดอกไม้ที่งดงามที่สุดในสวนของเขา
ใส่รถเข็นเพื่อออกตามหานาง หวังจะได้มอบสิ่งที่ดีที่สุดของเขาให้กับนาง
จนเวลาพลบค่ำ ดอกไม้เริ่มเหี่ยวเฉา ..เขากลับมาที่สวนเพื่อเปลี่ยนนำดอกไม้
ออกไปตามหานางอีกครั้ง ทุกวัน ..ทุกวันอยู่อย่างนั้น....
ดอกไม้ที่สวยงามนับพันดอกที่เขาปลูกไว้ถูกนำออกไปเดินทางตามหาเจ้าหญิง
พร้อมกับร่างกายของชายหนุ่มที่ไร้เรี่ยวแรงและกำลังใจ
เมื่อสิ้นหวังแล้ว ..ชายหนุ่มกลับมายังสวนดอกไม้ที่บัดนี้กลายเป็นเหมือน
สุสานดอกไม้ที่เต็มไปด้วยเรื่องราวแห่งการรอคอย ..
ความหวังที่ถูกลบล้างไปพร้อมลมหายใจของชายหนุ่ม
นับแต่วันนั้น ..ไม่มีอีกแล้ว ชายหนุ่มผู้ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงและกำลังใจ
เพียงเพราะการรอคอยจากหญิงงามที่ได้ให้คำสัญญานั้นไว้ ...
ไม่มีอีกแล้ว สวนดอกไม้ที่เบ่งบานชูช่อเพื่อรอการอวดโฉมให้นางได้เห็น
มีแต่เพียง ความรักอันบริสุทธิ์งดงามของชายหนุ่มซึ่งได้ฝากไว้
..กับสุสานดอกไม้ซึ่งเป็นดั่งอนุสรณ์ความรัก ความเศร้า และการรอคอย...
และการรอคอยของใครบางคน.... "
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น